Orestes in Mosul

Toen Milo Rau in Noord-Irak in het verwoeste Sinjar aan de frontlinies met IS bivakkeerde, kreeg hij het idee om Aischylos’ Oresteia voor onze eigen tijd te ensceneren. ‘Het is alsof je tegelijk in een televisiebeeld en in een klassiek epos staat,’ liet hij toen weten.

De Oresteia geldt als de stichtingsmythe van de westerse beschaving: de bloedwraak wordt vervangen door rechtspraak, integratie en verzoening. Orestes vermoordt zijn moeder Klytaimnestra, omdat zij haar man Agamemnon vermoordde, uit wraak voor de moord op hun dochter Iphigeneia. Alleen Athena kan het spiraal van geweld stoppen: ze bedaart de wraakgodinnen door die een plaats toe te kennen in de samenleving.

Milo Rau laat de tragedie haar antieke grootsheid maar verbindt die met actuele vragen. Hij wil onderzoeken hoe de keten van geweld in de Syrische-Iraakse burgeroorlog gestopt kan worden. Wat te doen met de jihadi’s als IS overwonnen is en de strijders naar hun dorpen (of naar Europa) terugkeren? Wat kun je überhaupt doen met strijders zodra een oorlog voorbij is? Hoe gaan wij om met de misdadigers van onze tijd? Want dit is een aloude vraag van de mensheid: hoe kan een misdaad verzoend worden?

Een repetitieperiode in Sinjar maakt deel uit van het project. In een kazerne van Peshmerga-strijders, ten zuiden van Mosul, zal de ploeg samenwerken met lokale strijders, dichters, bewoners.